Terwijl ik zat te studeren nam ik even pauze. Ik probeer in vaste blokken te studeren, met op vaste momenten pauze. Even wat eten, drinken, mijn ogen op iets anders richten dan mijn computer. Sinds ik heb gelezen dat je effectiever werkt als je tussendoor pauze neemt, ben ik dat veel gaan toepassen. Voor mij werkt dat heel goed, vooral als ik tussendoor iets actiefs doe.
Door tussendoor pauze te nemen, werk je effectiever.
Terwijl ik met mijn kop koffie naar buiten zat te staren, zag ik een mooi vogeltje in de tuin. Al jaren hebben wij geen broedende vogels in ons vogelhuisje gehad, dus ik vroeg me af of hij even ging kijken bij ons vogelhuisje.
Al kijkend zag ik mooie kleurtjes, een mooi gevormd kopje en een beetje wit, bruin, grijs en zwart. Best een mooi musje. Musjes lijken zo gewoon, je ziet ze dagelijks als je goed oplet. Ook wij lijken zo gewoon, maar voor iemand anders kunnen wij heel bijzonder zijn.
Al voelen we ons heel gewoon, voor iemand anders zijn we bijzonder.
Denk maar aan je rol als dochter, zoon, partner, vriend, buur, vader of moeder.
Soms zie ik mensen in mijn praktijk opgeslokt worden door hun ziekte of aandoening. Er is weinig in het leven over behalve ziek zijn, overleven. De pijn is allesomvattend, of de benauwdheid is niet te overzien. Ook dan is het juist goed om te kijken wie jij bent, naast je ziekte. Welke rol vervul jij voor iemand anders en hoe kan en wil jij die vormgeven?
Wie wil jij zijn, naast jouw aandoening?
Net als dat gewone musje bij mij in de tuin, die als je goed kijkt, hele mooie kleurtjes blijkt te hebben. Zo kan je, naast je aandoening iets voor een ander doen. Sommige mensen hebben alleen maar behoefte aan een glimlach in het voorbijgaan, een “hallo” in de lift, een praatje bij de supermarkt. Voor een ander mag jij misschien liefdevol zorgen. Je kan met echte aandacht luisteren naar een dierbare, een grapje met een kind maken via whatsapp, een kleinkind een boekje voorlezen op de bank.
Gewoon is soms heel bijzonder.
Ik las het boek “Aanmoediging”, van Marcel de Wit. Steeds meer kom ik erachter dat mensen met een chronische aandoening iemand kunnen gebruiken die hen aanmoedigt. Ook ik ben dankbaar voor de mensen die mij aanmoedigen. Als wij bewegen, bewegen we vaak naar andere mensen toe. Dus laten we elkaar blijven aanmoedigen!