Ik zit altijd boordevol goede voornemens, plannen, wensen en ideeën. Net als mensen die bij mij komen voor fysiotherapie komt het bij mij voor dat ik me iets voorneem en vervolgens niet doe. En dan?
Ik zag deze leuke fiets en kon het niet laten om een foto te maken. Zo herkenbaar om iets te willen, iets te regelen en het vervolgens te laten. Je koopt een fiets, je bent van plan om erop te fietsen en vervolgens blijft hij staan.
Voor mezelf heeft het met tijdsgebrek te maken. Maar tijdsgebrek bestaat niet, het heeft te maken met prioriteiten stellen. Zo werk ik structureel met to-do lijstjes. De to-do’tjes hoeven niet allemaal te worden afgestreept, maar zo kom ik tot de belangrijkste dingen. Grote activiteiten die lang duren, knip ik in stukjes. Desnoods doe ik ze korte tijd. 10 minuten opruimen, 1 plank inruimen, 1 spierkrachtsoefening. Blij dat ik dan ben, als ik het gedaan heb, want dan kan ik weer een streep zetten door een to-do’tje.
Ook heeft het voor mij te maken met hoofd-ruimte. Zo noem ik het; sommige dingen lukken vooral goed als je er de rust en ruimte hebt in je hoofd. Inspiratie komt met rust, creativiteit wacht met opborrelen tot je rustig op de bank zit. Lanterfanten, chillen, relaxen, aanrommelen; dan komen de ideeën waar je anders niet op komt. Maar de tijd is vaak afgebakend.
Ik las het boek Kairos van Joke Hermsen. Ok, ik zal eerlijk zijn, ik ben momenteel halverwege. Ik heb hoofd-ruimte nodig om het boek te laten bezinken. Hierin staat het verschil tussen chronologische tijd en kairotische tijd. Wanneer ben je in een flow, komt het leven naar jou in plaats van dat jij achter het leven aanholt, wanneer kom je op goede ideeën en ben je in staat om de wereld te veranderen.
Wat ik vooral geleerd heb afgelopen jaren is mild zijn tegen jezelf. De kans dat ik iets alsnog oppak, terwijl ik het even heb laten liggen is niet als ik mezelf veroordeel, maar als ik mezelf de kans geef om het nogmaals op te pakken. Misschien kan ik het dan toch nog van mijn to-do lijstje afstrepen.