“Het lukt niet. Het gaat vandaag niet”. Ze loopt op de loopband, maar het valt zwaarder dan normaal. “Waarom stop je dan niet even?”, vraag ik. “Omdat dat voelt als falen”, zegt ze.
We zijn snel geneigd om als het even tegenzit, door te zetten.
Doorzetten kan zeker handig zijn op sommige momenten. Bijvoorbeeld als je … ja, wanneer eigenlijk? Waarom is onze eerste neiging om door te zetten in plaats van even de pauze-knop in te drukken?
We gaan door omdat we dingen tegen onszelf zeggen die niet helpen. “Dit is falen”, “Wat ben ik een lafaard”, “Ik kan ook niks”, “Zie je wel: het komt nooit meer goed”.
Stel dat je het anders zou aanpakken.
De mevrouw in het bovenstaande voorbeeld stopte met lopen op de loopband. Waarschijnlijk omdat ik bij haar stond en ze wist dat ik bij haar zou blijven staan tot ze de verstandige keuze zou maken.
Ze ging zitten. Nam rust. Kwam tot rust. We praatten even. Ze had een paar slechte nachten gehad. In plaats van overdag rustiger aan doen, met meer pauzes, had ze geprobeerd het vervelende vermoeide gevoel weg te werken. Door extra hard te werken.
Nu ze het hardop zei, snapte ze de logica er ook niet meer van. Ze moest er een beetje van lachen en schudde haar hoofd.
Toen ze uitgerust(er) was, ging ze weer op de loopband. Iets zachter dan ervoor, iets lagere helling.
Ze stapte van de loopband toen zij aan haar lijf voelde dat het genoeg was. Blijkbaar had ze ook wat tijd genomen om te denken aan ons gesprek van daarvoor.
“Dit voelde veel beter. ik denk dat ik de komende dagen wat rustiger aan ga doen. Ik voel ik me daar in ieder geval beter bij, denk ik”.
Meer lezen? Ik las het boek Houden van dingen die niet perfect zijn van Haemin Sunim. Hij schrijft in zijn boek in korte stukjes over zelfcompassie. Zelfcompassie betekent; aardig zijn voor jezelf. Wil je meer weten over hoe je aardig kan zijn voor jezelf? Dan is dit boek een aanrader.